Analiza QHRS Biopiramide: 4.5. Razvoj varijabiliteta srčanih otkucaja (SFV)

Od sredine 80-tih godina prošlog veka moderna nauka je jasno prihvatila interes za temu Srčane Frekventne Varijabilnosti kao važan dijagnostički fenomen. SFV igra suštinsku ulogu u optimalnoj saradnji između sipatičkog i parasimpatičkog nervnog sistema.

Iako se ova oblast još uvek ispituje, opšti je utisak da je SFV pokazatelj jedne opšte sposobnosti prilagođavanja (globalni fitnes) organizma na promene u spoljašnjim i unutrašnjim nadražajima. Osobe sa ograničenom SFV ovo doživljavaju kao stres, i kao disbalans između momentalnih potreba sa jedne, i raspolaganja mogućnostima sa druge strane.

Po rečima prof. Mihaila Mik-Vejman-a SVF predstavlja “globalan pokazatelj sposobnosti vibriranja (rezonance) i adaptivnosti bio-psihičko-socijalnih funkcionalnih ciklusa između organizma i okoline”. Harmonizacija polja sa štetnim uticajem na okolinu u kojoj živimo i radimo može da dovede do poboljšanja mernih vrednosti, a sa tim i poboljšanja Srčane Frekventne Varijabilnosti, što dovodi do boljih sposobnosti, kako to pokazuju pomenuta merenja. SFV opisuje menjanje srčane sposobnosti, vremenske razdvojenosti srčanih otkucaja i njihovo brzo i fleksibilno prilagođavanje. Sa tim su oni(srčani otkucaji) jedna mera opšte sposobnosti prilagođavanja organizma spoljašnjim i unutrašnjim uticajima.

Signifikantni kontolni mehanizmi za umanjivanje biološki oslabljujućeg i narušavajućeg dejstva polja sa štetnim delovanjem su:

Smanjivanje spektra RR inetervala, što zahteva dovoĐenje do ispravnog sastava vegetativnog balansa organizma na osnovu momentalnog spoljnog i unutrašnjeg delovanja na organizam.

Smanjivanje   ukupne  moći  svih  komponenti  vegetativnog  nervnog  sistema-  TFP [ms2].

Smanjenje  broja  uzastopnih  parova  srčanih  otkucaja  sa  zabeleženom  razlikomod 50ms.